Long Line Down (DK)
Loodscafé Aarschot review & pictures: Freddie |
 |
Vandaag terug richting Loodscafé in Aarschot al werk ik een druk schema af maar voor Rootstowner Kurt maken we maar een uitzondering. Op de affiche staan twee kerels uit Aalborg in Denemarken maar eerst zal Vincent ‘Vintage Vince’ Slegers van zich laten horen. Het was op het Thom Weekender vorig jaar in Bremen dat deze 22-jarige Belg in contact kwam met het duo uit Denemarken en zo ontstond er een duidelijke band waardoor ze hier vanavond een avondvullend programma brengen.
Het is al een tijdje geleden dat we nog konden genieten van deze lekkere pre-war blues en ook al brengt hij hier soms eigen nummers toch valt het moeilijk te onderscheiden wat oud of nieuw is. Als een volleerd straatmuzikant trekt hij zich niets aan van het café en doet gewoon zijn ding. Met nummers als ‘Rain and Thunder Blues’ en ‘Hard Times’ brengt hij deze country blues alsof hij zelf rechtstreeks uit de ‘Deep South’ hier is neergestreken in het Hageland. Het was hard werken destijds in de Mississippi area maar ook vanavond stelt hij alle zeilen bij om telkens weer zijn instrument op de juiste toonaarde proberen te houden. Ook gekender werk zoals ‘You Gotta Move’ van ‘Mississippi’ Fred McDowell of ‘Can’t Be Satisfied’ van boegbeeld Muddy Waters worden in zijn eregalerij herdacht. Onvervalste rauwe ‘country grooves’ krijgen ook vandaag het café stil en iedereen kan wel genieten van deze Vincent Slegers. Door zijn attributen klinkt zijn ietwat hese stem zeer kleurrijk en lijkt het hier of hij als een echte ‘backdoor man’ door het leven wilt gaan. Hij zou zich perfect kunnen handhaven ginds in de Delta omringd door enkele ‘Louisiana Yard Dogs’ ware het niet dat hij de verkeerde huidskleur van thuis heeft meegekregen. Met ‘Baby, Please Don’t Go’ moeten we helaas afscheid nemen van deze ‘String Bender’. Nog dit…zijn ‘jokes’ als bindtekst, ja die zijn ook wel pre-war ;-)
Na een kleine pauze maken de twee, toch wel jonge snaken uit Aalborg Denemarken hun opwachting. Ergens stelde ik me de vraag bij het waarnemen van deze knapen of ze wel zolang alleen van huis mochten wegblijven maar vanaf noot één van hun ‘Heading This Way’ moest ik al onmiddellijk mijn mening herzien. Met hun ‘downhome’ blues voorzien met een knipoog naar rock kan je ze het best vergelijken met de beginjaren van onze eigenste ‘Balck Box Revelation’. Soms ook aanleunend bij de destijds bekende Seattle Grunge lijkt het wel of deze nog net geen twintigers al jaren ervaring met zich meeslepen. Zowel ‘Anders Holm’ op drums en vocals als ‘Martin Christensen’ op guitar en harmonica leven elk in hun eigen wereld maar passen wonderwel bij elkaar. Hun sound herenigd zich harmonieus tot low dirty blues en daar kunnen we wel van genieten. Een stemmetje vertelt me dat we van deze ‘Long Line Down’ nog wel zullen horen al moet altijd op een dosis geluk kunnen rekenen in de ‘blues bush’. De rauwe elektrische gitaarrifs die Martin hier ten beste geeft en de slagen op snare- en bassdrum vloeien feilloos in elkaar en bij de rauwe stem van Anders Holm hoor je bijna geen Deense tongval. Daar Anders een liefhebber is van ons Belgisch bier probeer ik he tevenwicht te bewaren door het nuttigen van een Carlsberg, tof toch! Sterk is ook dat deze energieke knapen eigen werk hoog in het vaandel voeren en daar betuigen we uiteraard ons respect voor. Nummers als ‘Tales Of The Lonely’ en ‘Banished’ kunnen volgens mij moeiteloos de Deense charts van de nodige vernieuwing voorzien. Zeker de ‘high-energy’ liefdesverklaring aan een zekere ‘Catherine’ is een schoolvoorbeeld van hun kunnen. Alleen stel ik me vragen wanneer Martin de neckrack omdoet of zijn klanken uit de harmonica deze wel van de intense drum en het rauwe gitaarwerk kunnen overstijgen. Onbekend is onbemind, van deze quote maken zowel Vintage Vince als de Long Line Down gewoon brandhout want dit loonde zeker de moeite om uit de luie zetel te komen al pas ik nu deze week wel voor De Knoet… |
|
|
|
Vintage Vince is een laatbloeier te noemen want het was pas in 2011 dat hij na het horen van ‘Blind Willie Johnson’ de bluesmicrobe te pakken kreeg. Net zoals zijn stadsgenoot Tiny Legs Tim was ook deze Vintage Vince nu aan de blues verhangen. Vincent Vince zijn roots liggen in ‘Hern’tals’ maar als muzikant is het soms beter de grote steden op te zoeken gewoon omdat er meer belevenis te rapen valt en zeg nu zelf … Ghent oogt beter. Zijn liefde voor de country blues druipt van hem af want alleen gewapend met een ‘vintage’ gitaar, enkele slides, een monotone micro en een minuscuul drumboxje probeert hij het Loodscafé te transformeren naar een ‘front porch’ ergens in de Delta.
